Και
συνεχίζουμε απτόητοι.
Χτισμένοι μέσα
στα τσιμέντα,
εγκλωβισμένοι
πίσω από σίδερα,
πνιγμένοι στα
καλώδια.
Κλειδωμένοι
πίσω από πόρτες ασφαλείας,
μέσα σε αστραφτερά
αυτοκίνητα,
ζαλισμένοι μπροστά σε υπολογιστές.
Θαφτήκαμε κάτω
από σωρούς χαρτιά,
χαλασμένα συρραπτικά
και άδεια δοχεία μελανιών.
Μ αυτά τα
όπλα πολεμάμε.
Κάθε μέρα.
Χωρίς στρατηγική.
Με λάθος
στόχο.
Είμαστε
αυτοί.
Που δεν
γνωρίσαμε ποτέ τη μυρωδιά που έχει το χώμα.
Που δεν
νοιώσαμε το άγγιγμα της βροχής.
Που δεν
ξαποστάσαμε κάτω από ένα δέντρο μέσα στο λιοπύρι.
Που δεν
ξέρουμε τι γεύση έχει ο καρπός τη ροδιάς.
Αυτός που ωρίμασε,
από τον δικό
μας ιδρώτα.
Όλα αυτά είναι
τόσο έξω από μας.
Μάθαμε στα
έτοιμα.
Όλα στο χέρι.
Πιστέψαμε ότι πάμε μπροστά.
Ότι εξελιχθήκαμε.
Αλλά συναισθηματικά
είμαστε ακόμα πρωτόγονοι.
Και συνεχίζουμε
απτόητοι
να αναζητάμε
την ψυχή μας
σε όλα αυτά
τα άψυχα.
Στα
τηλεκοντρόλ και στα βύσματα.
Στα λάπτοπ και στους αποκωδικοποιητές.
Κι έτσι
είναι τα χαμόγελά μας πια, δυστυχώς.
Μηχανικά.
Κι αποκωδικοποιημένα.
