Είναι κάτι στιγμές που σου λείπει τόσο μια αγκαλιά.
Μια αγκαλιά που θέλεις να χαθείς μέσα της.
Να σε χωρέσει ολόκληρο.
Μια αγκαλιά τόσο ξεχωριστά φτιαγμένη.
Μονό για σένα.
Τίποτα άλλο να μην θες, μονό να μην φύγεις από μέσα της.
Κι εκεί να μείνεις.
Ακίνητος και ανίκητος, να σταματήσει ο χρόνος.
Να σε ξεχάσει εκεί ο Θεός.
Αυτό το σώμα να θες κολλημένο πάνω σου, να σε ρουφήξει.
Να γίνει ένα με σένα.
Μια αγκαλιά που να καταθέσεις την ψυχή σου μέσα της.
Να ταξιδέψεις στη γαληνή της.
Χωρίς λόγια.
Να φαίνονται όλα τόσο περιττά
Να μοιάζει λαμπερός ήλιος στα σκοτάδια σου.
Τόσο ζεστή να είναι, να λιώσει τον πάγο στα όνειρα σου.
Ανήμπορος μέσα της να πέσεις, σαν μωρό.
Να μπορεί αν ήθελε να σε κάνει ότι θέλει.
Να σε πετάξει στους γκρεμούς της μοναξιάς η στους ουρανούς της αγάπης.
Έτσι να είναι. Τόσο γεμάτη. Σαν μητέρα.
Να ακουμπήσεις το πρόσωπο σου πάνω στον ώμο της και να το κλειδώσεις εκεί.
Να σου χαϊδέψει τα μαλλιά.
Έτσι με ένα χάδι να σου διώξει το παράπονο.
Να σε φροντίσει.
Και να τη βρίσκεις πάντα εκεί.
Όταν τα φτερά σου είναι σπασμένα.
Σκορπισμένα παντού τριγύρω, στον ανηφορικό σου δρόμο της απογοήτευσης.
