Σεπτέμβριος

Μια Κυριακή

που εσυ θα λείπεις απ το σπίτι

μες τα μεσάνυχτα θα βγω

σκιά του δρόμου
και στο ισόγειο το κελί σου θα κατέβω

στης μηχανής σου τα φτερά

φωτιές να βάλω

Πάνω στα χίλια κυβικά της

ψάχνω δίκιο

και σε απότομη στροφή

θα μπω με χίλια

και χίλια κόκκινα φανάρια

θα περάσω

για τ' ακατόρθωτα

εγώ είμαι γεννημένος

Μεσ' στα πνευμόνια μου

η σκόνη έχει ποτίσει

και σαν τρελός

όλα τα φώτα καταπίνω

της εφηβείας μου

τα φρένα έχουν σπάσει

την αλητεία σου στο δέρμα έχω φορέσει

Κι όταν γυρίσω το ξημέρωμα πια πίσω

να είσαι εκεί

να περιμένεις στο κατώφλι

για να μου πεις

έλα εδώ να σ' αγκαλιάσω

και να ρωτήσεις

αν τον δρόμο μου τον βρήκα

Κι εκεί στο μπλέ μου

το μικρό δωματιάκι

μες τα πινέλα μου

τα αστέρια και τους δίσκους

άσε με τώρα

να ξαπλώσω στο ντιβάνι

να κάνω όνειρα τον κόσμο πως θ' αλλάξω

To Nησί

Θα ναυαγήσω

απόψε φίλε μου

σ' ένα νησί

χωρίς εσένα

και θα 'μαι μόνος

στη μέση θα 'μαι
ενός απέραντου ωκεανού

Παρέα θα' χω

μόνο ένα δέντρο
έτσι να κάθομαι

κάτω απ' τον ίσκιο του

να του μιλάω

κι ας μην μ' ακούει.

Εγώ θα λέω

για όλα τα όμορφα
μαζί που ζήσαμε

και τα χαμόγελα

αυτά που μαζέψα

φίλε μαζί σου

όλα τα χρόνια

Θα ναυαγήσω  

απόψε φίλε μου

συγχώρεσε με

δεν θελω δίπλα μου

άλλον κανένα
μόνος μου θέλω

μόνος μου να 'μαι

μόνος εγώ

κι οι αναμνήσεις μου

όπως τις ξέρω

όπως μ' αρέσει

να τις θυμάμαι

άλλον δεν θελω

κι άλλον να μαθω

να αγαπάω

έτσι εγώ θέλω

να συνεχίσω

γιατί πιά άλλο

πιά δεν αντέχω

να λέω αντίο.

Θα ναυαγήσω

απόψε φίλε μου

σ' ένα νησί

και θα 'μαι μόνος

στη μέση θα 'μαι
ενός απέραντου ωκεανού
παρέα θα 'χω

μόνο ένα δέντρο

χωρίς εσένα

καλέ μου φίλε

συγχώρεσε με

μα δεν τ' αντέχω

να σε κοιτάζω

καθώς γερνάς.