Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2022
Εκπληκτικά πληκτικοί
Ατίθασό μου εσύ πνεύμα ασυμβίβαστο
στα θέλω σου παραδωμένο
τους δαίμονές σου ξόρκισε
και πάρε με από δω
μαζί σου
σ' αυτό που εσύ για αλήθεια ξέρεις
σ' αυτό που εσύ για ανάσα έμαθες
και χτυποκάρδι
Έλα και δείξε μου
πως καταπίνουν τις βροχές
και πως χορεύουν
στη μύτη της βελόνας
Έλα και ζήτα μου
τον κόσμο όλο να κάνουμε
να ντρέπεται για μας
Πίσω από τις κλειστές τους πόρτες
ψιθυριστά να λένε,
ποιοί ειν αυτοί
που μας χαλούν τα πρέπει
Και δώσ΄ μου το μαχαίρι σου
τον τύπο να σκοτώσουμε
εκείνον τον μονόχνωτο
Συνένοχοι στο έγκλημα
να γίνουμε
κατά του βαρετού μου εαυτού
Έλα λοιπόν
Μην αργείς.
Δεν θέλω πια να είμαι αυτός
ο εκπληκτικά πληκτικός
Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2021
Ακάλυπτος
Είναι και εκείνα τα παιδιά
που κάθε βράδυ
σκαρφαλώνουν στις ταράτσες
να βρουν τα αστέρια
που τους τα κλέβουν
κάθε πρωί
Με το τσιγάρο στο ένα τους χέρι
και την καρδιά τους
σφιγμένη στ’ άλλο
χορεύουν μόνοι
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
μες τα τσιμέντα και στα πλακάκια
Τα φαγωμένα απ’ τη βροχή
Κι ακροβατούν
Πάνω στα σύρματα και τις κεραίες
Στα τεντωμένα τα σχοινιά απ’ τις μπουγάδες
Είναι που τότε ο ουρανός
Είναι δικός τους
Αυτός που πνίγουν μέρα τη μέρα
Μπρος στις οθόνες
Η νύχτα τρέχει μέσα απ τις φλέβες
Και οι σειρήνες ουρλιάζουν μόνες
Κάτω στο δρόμο
Ελευθερία
σαν θα φωνάξουν
και παίρνουν φόρα
με τα όνειρά τους
τρεις τα μεσάνυχτα
προς τον ακάλυπτο
για να βουτήξουν
που κάθε βράδυ
σκαρφαλώνουν στις ταράτσες
να βρουν τα αστέρια
που τους τα κλέβουν
κάθε πρωί
και την καρδιά τους
σφιγμένη στ’ άλλο
χορεύουν μόνοι
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
μες τα τσιμέντα και στα πλακάκια
Τα φαγωμένα απ’ τη βροχή
Πάνω στα σύρματα και τις κεραίες
Στα τεντωμένα τα σχοινιά απ’ τις μπουγάδες
Είναι που τότε ο ουρανός
Είναι δικός τους
Αυτός που πνίγουν μέρα τη μέρα
Μπρος στις οθόνες
Και οι σειρήνες ουρλιάζουν μόνες
Κάτω στο δρόμο
Ελευθερία
σαν θα φωνάξουν
και παίρνουν φόρα
με τα όνειρά τους
τρεις τα μεσάνυχτα
προς τον ακάλυπτο
για να βουτήξουν
Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018
Τα κορίτσια των τρένων
Στα χαμηλά φώτα των τρένων
ζουν τα κορίτσια που δεν κοιμούνται
ζουν τα κορίτσια που δεν κοιμούνται
σε περιμένουν
κι έχουν χαράξει
το όνομά σου με κεφαλαία
στην δίπλα θέση
Στα χαμηλά φώτα των τρένων
ζουν τα κορίτσια που δεν φοβούνται
που την ψυχή τους
που την ψυχή τους
σου τη χαρίζουν
σαν σε κρατούν σφιχτά απ' το χέρι
κι ας μην σε ξέρουν
Κι είναι η ανάσα τους
σαν καλοκαίρι σε παγετώνα
κι είναι τα χείλη τους
πάνω στο δέρμα
καυτό μαχαίρι
καθώς γλυστράει
απ' τον λαιμό σου
κάτω απ το στήθος
Ειν' τα κορίτσια
που μες τα δόντια δίνουν φιλιά
όταν στις ράγες σαν αστραπές
όταν στις ράγες σαν αστραπές
βαγόνια τρέχουν
εξω νυχτώνει
κι όλοι κοιμούνται
μονάχα αυτές ξέρουν να κάνουν
καρδιές να σπάνε
καρδιές να σπάνε
χίλια κομμάτια
μ' αυτά τα μάτια τους
τα καταπράσινα
αστέρια ρίχνουν
μες τους γκρεμούς
μες τους γκρεμούς
Στα χαμηλά φώτα των τρένων
ζουν τα κορίτσια που σ' αγκαλιάζουν
ζουν τα κορίτσια που σ' αγκαλιάζουν
κι ύστερα γέρνουν
γλυκά στον ώμο
να σε ρωτήσουν τα μυστικά όλου του κόσμου
γιατι είναι σίγουρες πως όλα εσύ
τα 'χεις κρυμμένα
Στα χαμηλά φώτα των τρένων
ζουν τα κορίτσια που λένε αντίο
στις αποβάθρες
όταν αρχίζει να ξημερώνει
όταν αρχίζει να ξημερώνει
και υποσχέσεις ποτέ δεν δίνουν
Ένα σημάδι μόνο στα χέρια
σου 'χουν αφήσει
για να θυμάσαι ότι μια νύχτα
κάποιες φορές
φτάνει για πάντα.
φτάνει για πάντα.
Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου 2017
Σεπτέμβριος
Μια Κυριακή
που εσυ θα λείπεις απ το σπίτι
μες τα μεσάνυχτα θα βγω
σκιά του δρόμου
και στο ισόγειο το κελί σου θα κατέβω
και στο ισόγειο το κελί σου θα κατέβω
στης μηχανής σου τα φτερά
φωτιές να βάλω
Πάνω στα χίλια κυβικά της
ψάχνω δίκιο
και σε απότομη στροφή
θα μπω με χίλια
και χίλια κόκκινα φανάρια
θα περάσω
για τ' ακατόρθωτα
εγώ είμαι γεννημένος
Μεσ' στα πνευμόνια μου
η σκόνη έχει ποτίσει
και σαν τρελός
όλα τα φώτα καταπίνω
της εφηβείας μου
τα φρένα έχουν σπάσει
την αλητεία σου στο δέρμα έχω φορέσει
Κι όταν γυρίσω το ξημέρωμα πια πίσω
να είσαι εκεί
να περιμένεις στο κατώφλι
για να μου πεις
έλα εδώ να σ' αγκαλιάσω
και να ρωτήσεις
αν τον δρόμο μου τον βρήκα
Κι εκεί στο μπλέ μου
το μικρό δωματιάκι
μες τα πινέλα μου
τα αστέρια και τους δίσκους
άσε με τώρα
να ξαπλώσω στο ντιβάνι
να κάνω όνειρα τον κόσμο πως θ' αλλάξωΠαρασκευή 9 Ιουνίου 2017
To Nησί
Θα ναυαγήσω
απόψε φίλε μου
σ' ένα νησί
χωρίς εσένα
και θα 'μαι μόνος
στη μέση θα 'μαι
ενός απέραντου ωκεανού
Παρέα θα' χω
ενός απέραντου ωκεανού
Παρέα θα' χω
μόνο ένα δέντρο
έτσι να κάθομαι
έτσι να κάθομαι
κάτω απ' τον ίσκιο του
να του μιλάω
κι ας μην μ' ακούει.
Εγώ θα λέω
για όλα τα όμορφα
μαζί που ζήσαμε
μαζί που ζήσαμε
και τα χαμόγελα
αυτά που μαζέψα
φίλε μαζί σου
όλα τα χρόνια
Θα ναυαγήσω
απόψε φίλε μου
συγχώρεσε με
δεν θελω δίπλα μου
άλλον κανένα
μόνος μου θέλω
μόνος μου θέλω
μόνος μου να 'μαι
μόνος εγώ
κι οι αναμνήσεις μου
όπως τις ξέρω
όπως μ' αρέσει
να τις θυμάμαι
άλλον δεν θελω
κι άλλον να μαθω
να αγαπάω
έτσι εγώ θέλω
να συνεχίσω
γιατί πιά άλλο
πιά δεν αντέχω
να λέω αντίο.
Θα ναυαγήσω
απόψε φίλε μου
σ' ένα νησί
και θα 'μαι μόνος
στη μέση θα 'μαι
ενός απέραντου ωκεανού
παρέα θα 'χω
ενός απέραντου ωκεανού
παρέα θα 'χω
μόνο ένα δέντρο
χωρίς εσένα
καλέ μου φίλε
συγχώρεσε με
μα δεν τ' αντέχω
να σε κοιτάζω
καθώς γερνάς.Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2016
Συνεπιβάτες στο ίδιο ψέμα
Κάθε
πρωί σταματημένοι στα φανάρια
τα
μάτια σου τ' ανήσυχα
νιώθω
να με κοιτάζουν
πίσω
απ' τα μαύρα σου γυαλιά
Κι
έτσι, χωρίς χαμόγελα
δικαιωμένοι
πια κι οι δυό
πατάμε
γκάζι
Γκάζι και κόρνα
Γκάζι και κόρνα
κι
όλα θα τα προλάβουμε
κι όλα θα τ' αποκτήσουμε
κι όλους θα τους περάσουμε
κι όλα θα τ' αποκτήσουμε
κι όλους θα τους περάσουμε
γλυκειά
μου
Το
ντεπόζιτο μονάχα μην ξεχάσουμε
Να
το γεμίσουμε στο φούλ
Εμείς θα ξεμείνουμε μόνο
Εμείς θα ξεμείνουμε μόνο
από
αλήθειες κι από καλημέρες
Εμείς θα είμαστε ευτυχισμένοι
Εμείς θα είμαστε ευτυχισμένοι
κι
ας μείνουμε δυό ξένοι
συνεπιβάτες
στον ίδιο δρόμο
συνεπιβάτες
στον ίδιο δρόμο
στην
ιδια πόλη
στον
ίδιο κόσμο
στο ίδιο ψέμα
στο ίδιο ψέμα
Και
πιά δεν μας νοιάζει να είμαστε μόνοι
αρκεί
που δεν είμαστε οι μόνοι.Σάββατο 18 Ιουνίου 2016
Το τέλος του κόσμου
Στα μάτια θα θέλα να σε κοιτάξω
Τώρα που μας έμειναν λίγες μέρες
Λίγες ώρες
Τώρα που είναι πια αργά
Στα μάτια θα θελα να σε κοιτάξω
και να σου πω
όλα όσα μίσησα σε σένα
την υπεροψία
τον εγωισμό
την καχυποψία
την αγένεια και το ψέμα σου
και μια φορά που με μαχαίρωσες πισώπλατα
Και μετά θα σου ΄λεγα
και για όλα αυτά που σε σένα
με ενοχλούσαν
τις χαζές σου συνήθειες
το θράσος σου
το εκνευριστικό σου γέλιο
και που χάθηκες μια μέρα δίχως λόγο
Και στο τέλος θα σε κοίταζα
και θα σου ΄λεγα
για το πόσο λυπάμαι
που δεν ήμουν εκεί στις δύσκολες στιγμές σου
που δεν σου είπα ποτέ όλη την αλήθεια
που δεν έκανα τον κόπο να σε γνωρίσω πιο βαθιά
που μου είπαν ψέματα για σένα και τα πίστεψα
που δεν σου έδειξα ποτέ πόσο σε νοιαζόμουν
που ήρθες και γέμισες την ζωή μου
που δεν σου ΄πα ποτέ σ αγαπώ
Όλα αυτά θα θελα να σου πω
που ποτέ δεν στα είπα
γιατι πίστευα
ότι πάντα θα υπάρχει ο χρόνος
ότι θα ΄ρθει η κατάλληλη στιγμή
που τελικά ποτέ δεν είναι κατάλληλη
και μας ποτίζει η ντροπή
το συμφέρον η αδιαφορία η δειλία
κι ο καθωσπρεπισμός
Κι όλο περίμενα
κι όλο ανέβαλλα
Και τελικά δε είπα τίποτα
ούτε σε σένα
αλλα ούτε και σε μένα
Δεν ξέρω αν ποτέ θα το κάνω.
Αλλα θα το ΄θελα
και δεν θα ξεκινήσω από ένα
άντε γαμήσου
Αυτό θα το αφήσω τελευταίο
Θα αρχίσω με ένα
σε ευχαριστώ και συγνώμη.
Ισως μετά, να μην έχω ανάγκη
για τίποτε άλλο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)