Σεπτέμβριος

Μια Κυριακή

που εσυ θα λείπεις απ το σπίτι

μες τα μεσάνυχτα θα βγω

σκιά του δρόμου
και στο ισόγειο το κελί σου θα κατέβω

στης μηχανής σου τα φτερά

φωτιές να βάλω

Πάνω στα χίλια κυβικά της

ψάχνω δίκιο

και σε απότομη στροφή

θα μπω με χίλια

και χίλια κόκκινα φανάρια

θα περάσω

για τ' ακατόρθωτα

εγώ είμαι γεννημένος

Μεσ' στα πνευμόνια μου

η σκόνη έχει ποτίσει

και σαν τρελός

όλα τα φώτα καταπίνω

της εφηβείας μου

τα φρένα έχουν σπάσει

την αλητεία σου στο δέρμα έχω φορέσει

Κι όταν γυρίσω το ξημέρωμα πια πίσω

να είσαι εκεί

να περιμένεις στο κατώφλι

για να μου πεις

έλα εδώ να σ' αγκαλιάσω

και να ρωτήσεις

αν τον δρόμο μου τον βρήκα

Κι εκεί στο μπλέ μου

το μικρό δωματιάκι

μες τα πινέλα μου

τα αστέρια και τους δίσκους

άσε με τώρα

να ξαπλώσω στο ντιβάνι

να κάνω όνειρα τον κόσμο πως θ' αλλάξω