Συρτάρια

Σου είπαν ότι η ζωή σου είναι γραμμένη σ ένα μικρό κομμάτι χαρτί.
Κρυμμένο κάπου σ ένα συρτάρι.
Κι εσύ τσιμπάς
Κι όλο προσπαθείς κι όλο θέλεις κι όλο ψάχνεις
Που να ναι.
Που να ναι?
Πίσω από έναν άσο μπαστούνι, δίπλα στον Ωρίωνα ή στον πάτο ενός βαρύ γλυκού?
Κι όλο σπαταλάς χρόνο
και κουράγιο αρκετό.
Και είναι αμέτρητα τα συρτάρια.
Και τα κλειδιά σου να κάνουν πως ταιριάζουν.
Κι απ τη μια να χαμογελάς.
Κι απ την άλλη να απελπίζεσαι.
Γιατί?
Τι το θες να το διαβάσεις?
Τι το θες αυτό το ρημάδι το χαρτί?
Ξέρεις...
Οι πιθανότητες να χαρείς και να απογοητευτείς είναι ίδιες.
Ίδιες ακριβώς με αυτές που θα έχεις,
αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους
Μην το πιέζεις και μην το κουράζεις.
Θα κουραστεί αυτό θα το δεις
και θα σου δώσει τελικά εκείνο που αναζητάς.
Υπομονή χρειάζεται.
Τα περισσότερα άσχημα στη ζωή συμβαίνουν λόγω της ανυπομονησίας...

Πόθος με πάθος

Έτσι λοιπόν με χτύπησε χωρίς να καταλάβω.

σαν πυρετός που ανέβαινε, μέρα με την ημέρα

κι εσύ δεν που δεν τον γνώριζες, ιδέα που δεν είχες

με κοίταζες και μου λεγες, γελώντας, καλημέρα.

Να φύγει παρακάλαγα, μα κάθε βράδυ ερχόταν

τα λόγια και τον ύπνο μου, αθόρυβα να κλέβει

να κάθεται αμίλητος, ψυχρός εκεί στο πλάι

και ζήταγε στου κρεβατιού, το σύννεφο ν ανέβει.

Αχόρταγα κατάπινε, της λογικής τις σάρκες

κι ήταν μονάχα η αρχή, που οδηγεί στο τέλος 

μικρό σημάδι στο κορμί, ο πόθος αν χαράζει

ήρθε του πάθους κι άνοιξε, βαθιά πληγή το βέλος.

Έφτανε μία μαχαιριά να μετρηθούν οι λέξεις
μιά στην καρδιά και γίνηκαν τα θέλω μου λαχτάρα
ξεψύχησε η αλήθεια μου στην αγκαλιά του φόβου
κι οι ευχές μου όλες στο λεπτό, βουλιάξαν στην κατάρα..

Και μένω εδώ ανίκανος, στου χτες μου τον καθρέφτη

τα μάτια σου κάθε πρωί, τα μαύρα να κοιτάζω

ποιος είμαι πια το ξέχασα, να κάνω τι δεν ξέρω

και τ όνομα σου απέναντι, στο τζάμι κομματιάζω.

Το παρελθόν μου

Βρέχει τη σκέψη μου στο δάκρυ         

Πετάει το είναι μου στη άκρη             

Κλέβει της μοίρας μου τ αστέρια

Δένει σφιχτά τα δυο μου χέρια

Μες το ποτό μου αφήνει στάχτη

Και στις πληγές μου ρίχνει αλάτι

Πνίγει στο ίσως τις ευχές μου       

Κοιμάται με τις ενοχές μου

Καίει της ελπίδας μου το χάρτη        

Κρεμάει το γέλιο απ το κατάρτι

Στα στεγανά μου είν’ το ρήγμα

Πάνω στο σώμα μου το στίγμα

Του χρόνου πλήγμα

Όμως θα μένει όλο δικό μου

Η μόνη αλήθεια αυτού του κόσμου

Αυτό που θά ‘χω πάντα επ’ ώμου

Μέχρι το τέρμα αυτού του δρόμου

Το παρελθόν μου

Απουσία

Κι είμαστε ακόμα εδώ λοιπόν

Οι ώρες περνούν οι μέρες φεύγουν τα βράδια χάνονται

Γράψε μου σήμερα, σου γράφω σήμερα.
Αύριο ίσως να μην μπορούμε να λυπόμαστε.

Σκέφτομαι.

Σκέφτομαι τόσες μέρες πως δεν γέμισαν, τόση ομορφιά τόση ζωή.
Πως μου ξέφυγαν.

Ψάχνω να βρω κάτι, έναν σκοπό, ένα ιδανικό.

Πες μου πως εσύ το 'χεις βρει.

Μακάρι να χα κάτι να αγαπώ, ή να μισώ. 
Όλα περνάνε κι απ τα δύο.

Προσπαθώ.

Προσπαθώ να βρω κάτι σταθερό. Μάταια.

Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην κάνω τίποτα.

Έμαθα.

Έμαθα να αγαπώ ότι έχω χάσει.

Θα κάνω μια άρρωστη απόπειρα να βρω μια αστραπή χαράς.

Θέλω πιο πολλά.

Πιο πολλά όμως...

Θέλω να σου γράψω παντοτινή μου φίλη, κορίτσι τρομαγμένο.

Πρέπει να σου γράψω όμως το λυχνάρι της νύχτας μου το χουν σβήσει.

Κρίμα, κι ήθελα τόσα πολλά απόψε να σου πω.

Δεν με νοιάζει όμως θα γράψω στο σκοτάδι.

Ίσως το πρωί να το 'χω μετανοιώσει.

Αλλά το θέλω.

Το θέλω τόσο πολύ τώρα που δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο.

Μπορεί αύριο να μην υπάρχω για να μπορώ να μετανιώνω...

Βυθίζομαι εδώ σε έναν ύπνο μοιραίο χωρίς όρεξη να υπάρξω.

Πες μου.

Πες μου ότι εσύ ζεις, ότι υπάρχεις. Να ζηλέψω, να προσπαθήσω.

Κινδυνεύω εδώ σε ένα μέρος που δεν ξέρω και σε κάποιες μέρες που παραμονεύουν.

Φοβάμαι.

Φοβάμαι μοναχός το σκοτάδι και κάνω θόρυβο.

Γυρεύω κάποιον. Εμένα. Εσένα. Που είσαι, που είσαι.

Βλέπω τα μάτια σου τη νύχτα μοναδική παρέα, που χάνονται όμως το ξημέρωμα.

Όλα τελειώνουν και πάλι από την αρχή. Είμαι. Θέλω.

Στιγμές έξω από τον ύπνο μου ανάβει το πάθος για τη γέννηση μου.

Ξέρεις πως εγώ δεν γεννήθηκα ακόμα κι ας λέω πως έζησα τόση ζωή.

Περιφέρομαι μέσα σε πλέγματα.

Ο κόσμος με βλέπει, με ονομάζει με αγγίζει.

Ακούει τη φωνή μου.

Δεν γνωρίζει τη μυστική μου απουσία.

Κάπου κοντά όμως θα δώσω το παρόν.

Κάθε πρωί πασχίζω να βρω το φως, μια μορφή αγαπημένη.

Σιγά σιγά περνάω προς την έξοδο.

Θα βγω και να ξέρεις πως όποιοι μας αγάπησαν θα είναι οι αγαπημένοι.

Όλα είναι ένα παιχνίδι τελικά

Όλα είναι ένα παιχνίδι τελικά

που κάθε φορά ξεκινά από την αρχή.

Πότε είσαι αυτός που το κερδίζει

και πότε είσαι αυτός που το χάνει.

Όλοι θέλουμε να κερδίζουμε

αλλά τελικά δεν ξέρουμε ποσά χάνουμε μέσα από τις νίκες μας.

Άλμπουμ

Μια Κυριακή το είδα τυχαία.

Πάνω σ ένα σκονισμένο ράφι στεκόταν

Αμίλητο για χρόνια
Κι έτσι απλά
άπλωσα το χέρι μου και το κατέβασα
Ξέρεις. Εκείνο το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες μας.
Πόσος καιρός είχε περάσει.
Άνοιξε σχεδόν μόνο του λες κι ήθελε από καιρό να ανασάνει

Η πρώτη σελίδα του χτύπησε πάνω μου δυνατά.
Κι ύστερα η δεύτερη και η τρίτη...
Και κάθε φύλλο να πέφτει όλο και πιο βαριά

στα χέρια μου, στα μάτια και στην καρδιά.
Φωτογραφία και φιλί, φλάς και χαμόγελο
Όλο και πιο ζωντανό, όλο και πιο αληθινό

Πόσο έχει εδώ μέσα τέλος πάντων!

Είχα ξεχάσει το πόσο όμορφη ήσουν
κι εγώ το πόσο ευτυχισμένος.

Γελάνε τα μάτια μου
Κι εσύ γελάς σε βλέπω
Να... κι άλλο χαμόγελο
Σ ακούω
Όλο και περισσότερο
Και υπάρχεις
όλο και πιο πολύ
Γέμισε το δωμάτιο
Κι εγώ βρέθηκα να κάθομαι σε μια γωνία του
Όλο και πιο άδειος
Το άφησα γρήγορα πίσω, εκεί στη θέση του
Εκεί που ήταν τόσο καιρό και δεν πείραξε κανέναν
Δεν έχει σημασία όμως
Κάποια πράγματα ενοχλούν μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν
ή υπήρξαν
Γύρισα στο κρεβάτι και ξάπλωσα

να περιμένω τον ύπνο να ρθει.

Κλείνω τα μάτια.
Πέντε η ώρα.
Σκέφτομαι.
γιατί να γίνουν όλα έτσι.

Θυμήθηκα που μου είπες ότι ίσως είναι για καλό.
Κι εγώ συμφώνησα.
Δεν ξέρω γιατί.

Ίσως για να έχω κι εγώ ένα άλλοθι
για να φύγω...