Πόθος με πάθος

Έτσι λοιπόν με χτύπησε χωρίς να καταλάβω.

σαν πυρετός που ανέβαινε, μέρα με την ημέρα

κι εσύ δεν που δεν τον γνώριζες, ιδέα που δεν είχες

με κοίταζες και μου λεγες, γελώντας, καλημέρα.

Να φύγει παρακάλαγα, μα κάθε βράδυ ερχόταν

τα λόγια και τον ύπνο μου, αθόρυβα να κλέβει

να κάθεται αμίλητος, ψυχρός εκεί στο πλάι

και ζήταγε στου κρεβατιού, το σύννεφο ν ανέβει.

Αχόρταγα κατάπινε, της λογικής τις σάρκες

κι ήταν μονάχα η αρχή, που οδηγεί στο τέλος 

μικρό σημάδι στο κορμί, ο πόθος αν χαράζει

ήρθε του πάθους κι άνοιξε, βαθιά πληγή το βέλος.

Έφτανε μία μαχαιριά να μετρηθούν οι λέξεις
μιά στην καρδιά και γίνηκαν τα θέλω μου λαχτάρα
ξεψύχησε η αλήθεια μου στην αγκαλιά του φόβου
κι οι ευχές μου όλες στο λεπτό, βουλιάξαν στην κατάρα..

Και μένω εδώ ανίκανος, στου χτες μου τον καθρέφτη

τα μάτια σου κάθε πρωί, τα μαύρα να κοιτάζω

ποιος είμαι πια το ξέχασα, να κάνω τι δεν ξέρω

και τ όνομα σου απέναντι, στο τζάμι κομματιάζω.