Άλμπουμ

Μια Κυριακή το είδα τυχαία.

Πάνω σ ένα σκονισμένο ράφι στεκόταν

Αμίλητο για χρόνια
Κι έτσι απλά
άπλωσα το χέρι μου και το κατέβασα
Ξέρεις. Εκείνο το άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες μας.
Πόσος καιρός είχε περάσει.
Άνοιξε σχεδόν μόνο του λες κι ήθελε από καιρό να ανασάνει

Η πρώτη σελίδα του χτύπησε πάνω μου δυνατά.
Κι ύστερα η δεύτερη και η τρίτη...
Και κάθε φύλλο να πέφτει όλο και πιο βαριά

στα χέρια μου, στα μάτια και στην καρδιά.
Φωτογραφία και φιλί, φλάς και χαμόγελο
Όλο και πιο ζωντανό, όλο και πιο αληθινό

Πόσο έχει εδώ μέσα τέλος πάντων!

Είχα ξεχάσει το πόσο όμορφη ήσουν
κι εγώ το πόσο ευτυχισμένος.

Γελάνε τα μάτια μου
Κι εσύ γελάς σε βλέπω
Να... κι άλλο χαμόγελο
Σ ακούω
Όλο και περισσότερο
Και υπάρχεις
όλο και πιο πολύ
Γέμισε το δωμάτιο
Κι εγώ βρέθηκα να κάθομαι σε μια γωνία του
Όλο και πιο άδειος
Το άφησα γρήγορα πίσω, εκεί στη θέση του
Εκεί που ήταν τόσο καιρό και δεν πείραξε κανέναν
Δεν έχει σημασία όμως
Κάποια πράγματα ενοχλούν μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν
ή υπήρξαν
Γύρισα στο κρεβάτι και ξάπλωσα

να περιμένω τον ύπνο να ρθει.

Κλείνω τα μάτια.
Πέντε η ώρα.
Σκέφτομαι.
γιατί να γίνουν όλα έτσι.

Θυμήθηκα που μου είπες ότι ίσως είναι για καλό.
Κι εγώ συμφώνησα.
Δεν ξέρω γιατί.

Ίσως για να έχω κι εγώ ένα άλλοθι
για να φύγω...